Skąd wziął się bursztyn? Bałtyk był… tropikiem

Bursztyn bałtycki to zastygła żywica, która wyciekała z pradawnych drzew iglastych – dlatego właśnie podpalona żywiczna bryłka pachnie lasem. Każda drobinka bursztynu, jaką znajdziecie na nadbałtyckiej plaży ma około 40 milionów lat!

na obszarze dzisiejszego Morza Bałtyckiego znajdował się tropikalny kontynent
żywica miała chronić drzewa przed niszczącym wpływem zanieczyszczeń powietrza i zmian klimatycznych
złoża bursztynu powstały około 40 milionów lat temu

REKLAMA

Dawno, dawno temu, w epoce zwanej eocenem, w miejscu dzisiejszego Morza Bałtyckiego znajdował się tropikalny kontynent zwany dziś Fennoskandią. Jego tereny porastała roślinność, którą określamy mianem „lasu bursztynowego”. Było tu bardzo ciepło i bardzo wilgotno, roślinność rozwijała się więc przez okrągły rok.

W wyższych partiach gór Fennoskandii rosły przede wszystkim drzewa iglaste, w tym dobrze nam znane: jodły, świerki, modrzewie, cyprysiki i tuje, a także rzadkie lub niespotykane już dziś sekwoje, sośnice czy cedrzyńce. W niższych partiach rosły natomiast sosny, palmy i dęby.

Drzewa z epoki eocenu żywicowały prawdopodobnie na skutek wybuchów wulkanicznych i ogromnego zanieczyszczenia powietrza. Żywica wypływała w miejscach uszkodzenia drzew chroniąc je przed szkodliwym działaniem czynników atmosferycznych i zastygała w formie zewnętrznych nacieków. Później przerodziła się w bursztyn bałtycki.

REKLAMA

Do spływającej po pniach żywicy dostawały się drobne kawałki roślin i ściółki leśnej oraz owady i drobne zwierzęta. Lepka, wyciekająca z drzew żywica stała się więc pułapką dla owadów, pajęczaków czy wijów oraz sporadycznie dla większych zwierząt takich jak jaszczurki.

W okresie eocenu na Ziemi nie było jeszcze człowieka, wymarła już za to większość dinozaurów. Czas narodzin bursztynu to zatem okres wielkich zmian w historii naszej planety. W powalonych na skutek tych zawirowań pniach bursztynodajnych drzew tkwiła żywica, która dostając się do ziemi utworzyła pierwotne złoża bursztynu bałtyckiego, nazywanego w nauce sukcynitem.

na podstawie: muzeumbursztynu.pl